و بالاخره زایمان...

بالاخره پسر ما روز دوشنبه 30 اردیبهشت 1392 ساعت 11:55 ظهر در بیمارستان صارم تهران توسط دکتر مژگان کرم نیای فر به روش طبیعی به دنیا اومد.

همونطور که چند ماه قبل خواب دیده بودم این روز مصادف بود با شب ولادت حضرت جواد الائمه و به میمنت این شب مبارک اسم محمد رو به اسمش اضافه کردیم و نامش رو محمدسامی به معنی محمد بلند مرتبه گذاشتیم. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید

و اما زایمان طبیعی...

مثل هیجان شهربازی میمونه انگار برای بار اول سوار ترن هوایی بشی، اول راه که ترن آروم میره پیش خودت میگی خداروشکر فعلا که خوبه و یه مقدار از مسیر رو پیش رفتیم یهو میوفتی تو شیب، دلت میریزه اما تا میای به خودت بیای تموم میشه میگی آخیش اما هنوز آخیش نگفته شیب بعدی و باز هم تا به خودت بیای تموم میشه و تو هم میگی خوب اینم تموم شد بعد میری تو پیچ های ریل، کمی از شیبها ترسناکتره اما قابل تحمله و این هیجان شیرین هم هست اما وقتی میفتی تو لوپ اونم چند تا لوپ پشت سر هم به غلط کردن میفتی که اصلا من چرا سوار شدم، این همه بازی تو پارک هست مجبور بودم سوار شم و همینطور به زمین و زمان فحش میدی و اگه کمی هم اعتقاد به خدا و پیغمبر داشته باشی اون وسط صداشون میکنی و طلب کمک و وقتی رسیدی یه نفس راحت میکشی و بعد هم به خودت فحش میدی که آحه مجبور بودی بین این همه بازی اون رو سوار شی. کمی دیگه که میگذره و حالت جا میاد میبینی با همه هیجانی که داشت خیلی هم بد نبود و اگه بازم بیای شهربازی سوار ترن هوایی میشی.

خالا زایمان طبیعی همچین حسی داره با این تفاوت که اونجا وقتی به آخر بازی میرسی به یه نتیجه خیلی شیرین میرسی و هدیه و پاداشی خیلی بزرگ و شیرین میگیری انگار که بهت بگن اگه سوار ترن هوایی بشی کل دنیا رو بهت میدن اون موقع با لذت بیشتر همه هیجان ها رو تحمل میکنی. وقتی بازی زایمان تموم میشه یهمو یه صدای گریه جونی دوباره بهت میده حتی اگه 18 ساعت درد کشیده باشی و استراحت نکرده باشی، اون لحظه همه خستگی هات  رو فراموش میکنی و با اشتیاق به صدایی گوش میدی که 9 ماه منتظرش بودی.

خوش آمدی پسرم به بهشت کوچک ما.